دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است

جــــــان را هـوای از قفس تن پریـدن است

از بیم مرگ نیست که ســــرداده ام فغان

بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است

دستم نمی رسد که دل از سینـه برکنم

باری علاج شکر گریبـــــــان دریدن است

شامم سیه تر است ز گیسوی سرکشت

خورشید من برآی که وقت دمیــدن است

سوی تو ای خلاصه گلزار زنــدگی

مرغ نگه در آرزوی پرکشیدن است

بگرفته آب و رنگ زفیــض حضـــــور تـــو

هرگل دراین چمن که سزاوار دیدن است

با اهل درد شرح غم خود نمی کنم

تقدیر قصه دل من ناشنیدن اســـت

آن را که لب به جــام هوس گشت آشنــــا

روزی (امین) سزا لب حسرت گزیدن است